Pogodniejsze dni jesieni, zimy, czy wiosny budzą w nas chęć na odwiedzanie choć na kilka godzin kolejnych ciekawych miejsc w województwie świętokrzyskim. Tym razem ponownie, po naszej wizycie w pod Adamowem, zanurzyliśmy się w ostępy leśne, w poszukiwaniu śladów po tropikalnych, nadmorskich klimatach tego regionu :D. Dziś zabieramy Was do rezerwatu Skałki Piekło pod Niekłaniem!
Rezerwat przyrody „Skałki Piekło pod Niekłaniem” został utworzony 01.04.1959 r., w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych osobliwych form skał piaskowcowych powstałych przez erozję wietrzną oraz żyjącej w szczelinach skalnych paproci zanokcicy północnej (Asplenium Septentrionale), z inicjatywy inż. Teodora Zielińskiego. Jest to najstarszy rezerwat przyrody funkcjonujący na terenie Nadleśnictwa Stąporków.
źródło: staporkow.radom.lasy.gov.pl
To też kolejna już odwiedzona przez nas „piekielna” lokalizacja na tutejszym Szlaku Piekielnym. Jeśli lubisz takie miejsca, to koniecznie sprawdź Piekło Dalejowskie z Bramą Piekielną .
Aby zrozumieć skąd pojawiły się takie dziwacznie uformowane, powykrzywiane, przypominające skalne grzyby skały w środku świętokrzyskiego lasu, musimy cofnąć się o jakiś 198 milionów lat. To wtedy w miejscu, gdzie znajduje się dzisiejsza miejscowość Niekłań rozciągał się brzeg płytkiego, ciepłego morza o obniżonym zasoleniu, podobnego do współczesnego Bałtyku. Skały, które otworzyły brzeg powstały z piasku i jak się pewnie domyślacie, jest to piaskowiec.
Na przestrzeni lat, a właściwie całych milionów lat, kolejne warstwy piasku osiadały, scalając się i tworząc zwartą twardą skałę.
Same finezyjne kształty skał powstały w procesie wietrzenia zachodzącym w chłodnym i suchym klimacie, jaki panował podczas zlodowaceń plejstoceńskich. Trwało to około miliona lat. Erozji dokonywał głównie wiatr oraz mróz. Warstwy piaskowca różniły się między sobą odpornością na wietrzenie. Widoczne dziś wyższe warstwy skał były odporniejsze od niższych, a to sprawiło że skałki przybrały kształt gzymsów, stołów lub grzybów.
Dzisiaj te bajkowe skały osiągają do 8 metrów wysokości, a pomiędzy nimi znajduje się kilka niewielkich jaskiń.
Aby zobaczyć te niesamowite formacje skalne, można wybrać się tak, jak my na ok 1,5-2 godzinny spacer w formie pętli tutejszą ścieżką dydaktyczną – zaczynającą się z i kończącą na parkingu.
Zaczyna się ona na parkingu w Niekłaniu Wielkim (Kałuża). Znajduje się tam parking, na którym możemy zostawić samochód.
Przy parkingu są też tablice informacyjne, więc od razu możemy zapoznać się z innymi atrakcjami okolicy oraz przebiegiem ścieżki.
Kilka kroków za parkingiem, po lewej stronie dostrzeżemy miejsce do odpoczynku – stół oraz ławeczki, a także miejsce, z którego można zaczerpnąć źródlanej wody. Jest to tzw. „Źródełko”. Woda jest tu podobno bardzo smaczna, miękka idealna na herbatę czy nalewki. Podobno o każdej porze roku po wodę przyjeżdża tu od 50 do 100 osób dziennie! My tym razem nie próbowaliśmy, ale zapewne, gdy pojawimy się tu latem, to kto wie :D.
Jacek Oleś podkreśla, że badania wody wykonuje stacja sanitarno-epidemiologiczną w Skarżysku-Kamiennej. Z opisów wyników badań wynika, że woda jest zdatna do spożycia, ponieważ nie jest skażona mikrobiologicznie. Nie ma żadnych bakterii z grupy coli, enterokoków. Niemniej nie spełnia norm Ministerstwa Zdrowia, bo przekroczone są stężenia jonów wodoru pH, manganu. Według badań w wodzie jest 246 mg manganu /litr, a dopuszczalna ilość to 50.
źródło: konecki24.pl
Ruszamy z parkingu. Całą trasę pokonamy idąc szlakiem zielonym – szukajcie symboli na drzewach. Czasem trudno je dostrzec, więc polecamy także skorzystanie z aplikacji maps.me – tam widoczna jest cała trasa wraz z innymi tutejszymi szlakami. Na trasie ścieżki miniemy wiele tablic edukacyjnych z ciekawostkami o lesie.
W końcu dochodzimy do celu naszej wędrówki. Skałki można obejść. Robią ogromne wrażenie, podobnie jak te, pod Adamowem.
Widać nawet warstwy skał! Ciekawe ile taki jeden poziom grubości palca powstawał?
Z tego miejsca możemy wrócić na parking tą samą drogą lub pójść dalej zgodnie z trasą ścieżki dydaktycznej. My byliśmy tutaj w połowie lutego. W lesie zaczęła się odwilż i część trasy była zalana – musieliśmy obchodzić te odcinki bokiem – latem w deszczowe dni nie polecamy, bo można zaliczyć kleszcze schodząc ze szlaku ;).
Więc jeśli wybierzecie się tu w bardziej mokry dzień polecamy ubranie wodoodpornych butów lub powrót pierwszym odcinkiem szlaku.
Aby dojechać do rezerwatu, należy skorzystać koordynacji na parking: 51.18846865899614, 20.643761180979432
Dojedziemy tu drogą asfaltową.
Z Warszawy dojedziemy tu samochodem w ok. 2 godziny (150km) jest to więc idealny pomysł na jednodniowy wypad ze stolicy!
Z Kielc dojedziemy to samochodem w ok. 50 minut (50 km)
Z Łodzi dojedziemy tu samochodem w ok. 2 godziny (130km)
Jeśli ten wpis się Tobie spodobał, to będzie nam mega miło, gdy zostawisz komentarz. A jeśli uważasz, że wpis warto pokazać światu dalej będzie super, gdy go udostępnisz na swoim Facebooku, Twitterze lub Instagramie:)
Ponadto zachęcamy, abyś obserwował nas na naszych kanałach społecznościowych, aby żaden nowy wpis Cię nie ominął:)
Spacer we wnętrzu lodowca - kto o tym nie marzy?
Zobaczyć największy lodowiec w Alpach, to obowiązkowy punkt podczas podróży po Szwajcarii
Szwajcarski hike do kultowego schroniska Aescher oraz turkusowego jeziora Seealpsee
Dwa magiczne turkusowe jeziora ukryte w Alpach Julijskich...
Bajkowy zamek na wyspie, do którego prowadzi most
Dlaczego od lat jesteśmy niezmiennie zauroczeni w Dolomitach? Oto lista powodów!
This website uses cookies.
View Comments