Co jak co, ale tego nad morzem się nie spodziewaliśmy! Prawdziwe jaskinie i to jak zdobne jaskinie! Natura jak zwykle zaskakuje:) Zabieramy Was do jedynej tego typu w Polsce i w Europie Północnej, osobliwości geologicznej.
Co jak co, ale tego nad morzem się nie spodziewaliśmy! Prawdziwe jaskinie i to jak zdobne jaskinie! Natura jak zwykle zaskakuje:) Zabieramy Was do jedynej tego typu w Polsce i w Europie Północnej, osobliwości geologicznej.
Groty Mechowskie zostały odkryte w 1818 roku podczas prowadzonych w tym rejonie prac geodezyjnych. Po raz pierwszy jaskinię opisał w 1818 r. Radca Miasta Gdańska Kleefeld. Co ciekawe, z opisu wynika, że jaskinia była znana miejscowej ludności już od przynajmniej kilkudziesięciu lat. W 1818 r. miała około 70 m długości i składała się z: komory wstępnej i korytarza (obecnie niedostępnego) biegnącego w zachodnim kierunku, który jeszcze w dwóch miejscach miał otwory wejściowe. Prace wówczas zrealizowane, obejmowały również wykopy w namulisku i pozyskanie próbek – badania wykonał profesor Wrede z Królewca. Kolejna dokumentacja nt jaskiń została opublikowana przez Conwentza w 1910 r. . Z dokumentów wynika, że około połowy XIX w. jaskinia była ponownie oczyszczana. W 1910 r. „pruski zarząd powiatowy” wykupił od prywatnych właścicieli działkę z jaskinią. Wykonano wówczas prace zabezpieczające i restauracyjne.
W pierwszej połowie XX w. informacje o jaskini, stanowiącej wartościowy obiekt przyrodniczy, znalazły się w opracowaniu poświęconemu budowie geologicznej Prus Zachodnich (Sonntag 1919). Plan i opis jaskini z 1938 r. (Meyer 1938) wskazuje, że dostępna wówczas jej część była znacznie krótsza niż obecnie i obejmowała jedynie salę za kolumnadą.
W języku polskim najstarszą wzmianką o Grotach Mechowskich jest prawdopodobnie notatka w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego z 1885 r. Natomiast pierwszą większą polską publikacją nt jaskiń jest opracowanie Gąsiorowskiego (1924). W 1931 r. J. Urbański publikuje artystyczną fotografię kolumn stojących w rejonie otworów.
Po II wojnie światowej, na wniosek Państwowej Rady Ochrony Przyrody, w 1948 r. przeprowadzono w jaskini gruntowne prace zabezpieczające. W 1981 r. oraz w latach 1997-98 zostały przeprowadzone kolejne prace – w oparciu o szczegółowe badania warunków geologiczno-inżynierskich i zaktualizowany plan geodezyjny całego obiektu. Te ostatnie roboty polegały na rekonstrukcji otworów wejściowych, łączącego je korytarza i niektórych filarów, a także – wykonaniu odprowadzenia wód powierzchniowych ze skarpy nad jaskinią.
(źródło danych: jaskiniepolski.pgi.gov.pl)
Procesy geologiczne, dzięki którym powstały tutejsze „cuda geologiczne”, to głównie wietrzenie oraz erozja wodna i eoliczna. Odcinki jaskini położone głębiej są efektem działania procesów naturalnych i niestety działalności człowieka. Pomiary nachylenia tutejszych korytarzy wskazują, że przestrzenie wzdłuż korytarzy mogły powstać w wyniku mechanicznego wymywania ziarn piasku przez przesączające się wody. Jednak kanały o wielkości umożliwiającej wejście człowieka mogły stać się wynikiem eksploracji jaskini w rezultacie poszerzania (rozkopywania) pierwotnych pustek. Te przypuszczenia potwierdzają wykonane w różnych okresach plany Grot Mechowskich. Na dokumentach jaskinia ma różną wielkość i kształt. Porównanie planu Kowalskiego (1954) z planem wykonanym w 1998 r. ewidentnie wskazuje, że ostatni odcinek najdłuższego korytarza (długości 4 m) powstał w wyniku znacznego poszerzenia istniejącej wcześniej wąskiej szczeliny.
(źródło: jaskiniepolski.pgi.gov.pl)
Jaskinia „Groty Mechowskie” posiada kilka otworów: dwa (na planie nr 1 i 2) stanowią początek (1) i koniec (2) odcinka dostępnego dla turystów. Między kolumnami, będącymi cechą charakterystyczną – symbolem Grot Mechowskich – stojącymi w rejonie otworów jest jeszcze kilka okien i prześwitów, prowadzących do wstępnych partii jaskini. Na kolumnach tych opiera się okap skalny o charakterze płyty. Korytarz łączący główne otwory przechodzi w głębi w dość rozległą, ale niską salkę, z której, generalnie w kierunku północnym ciągnie się korytarz o wysokości średnio 0,7 m.
Dno jaskini przy jej wejściu nie jest obecnie naturalne. W części jaskini dostępnej dla ruchu turystycznego dno zostało pokryte warstwą ostrokrawędzistego żwiru, tzw. grysem. Jak wynika z najstarszego opisu jaskini (1818 r.) jej pierwotne dno w części przyotworowej położone było około 1 m niżej, a leżące poniżej piaszczyste namulisko zawierało m.in. fragmenty kopalnego drewna i kości zwierząt. Znaleziono w nim również muszle małży oraz fragment bursztynu.
Miejscami, na ścianach i stropie korytarza biegnącego z salki ku północy występują twarde nacieki kalcytowe – polewy, żebra i krótkie stalaktyty. Największe, zabarwione na czerwonawy kolor nacieki, zwane „Serce” („Krwawiące Serce”) oraz „Korona”, występują w dwu rozszerzeniach korytarza, w których zwiększone jest przesączanie (kapanie) wód. Analizy uranowo-torowe nacieków wykazały ich wiek nie starszy niż kilkaset lat (Urban i in. 2007).
(źródło: jaskiniepolski.pgi.gov.pl)
Groty Mechowskie zlokalizowane są we wschodniej części miejscowości Mechowo (w użyciu była też nazwa – Mechowa), leżącej około 9 km na zachód od Pucka. Współrzędne : 54.71359437196902, 18.285270727944333 .
Z Gdańska mamy tu ok. 62 km, więc godzinę drogi samochodem.
Z Jastrzębiej Góry to ok. 23 km, pół godziny jazdy autem.
Z Dębek 30 km, czyli pół godziny jazdy samochodem.
Niewielkie odległości od powyższych miast sprawiają, że Groty Mechowskie są świetnym celem na pół-dniową wycieczkę za miasto, gdy chcemy pobyć na tle przyrody, ale niekoniecznie na plaży.
Położenie jaskiń jest dość zaskakujące, bo znajdują się we wzniesieniu, pod drogą! Dojazd i dojście do jaskini są oznakowane (drogowskazy, turystyczny „szlak Grot Mechowskich”). Dojazd do samego wejścia jest dostępny tylko dla mieszkańców (znak zakazu wjazdu). Proponujemy zaparkować kilkadziesiąt metrów dalej, we wsi i dojść tu w kilka minut spacerem (niżej na mapie zaznaczyliśmy parkingi).
Grota dostępna codziennie 9.00-17.00
Groty – fragment udostępniony turystom – mają niewielki rozmiar i aby przejść je w całości (po wyznaczonym odcinku dla turystów) należy przygotować się na spacer w przykucnięciu. Piszę o tym, aby osoby z klaustrofobią lub problemami ruchowymi miały świadomość, że nie da się w niej „normalnie” spacerować. Zwiedzanie ( przejście przez jaskinię) trwa ok 2-3 minuty, chyba że zatrzymamy się na dłużej, aby pooglądać dokładnie te piękne naturalne twory :).
Jeśli ten wpis się Tobie spodobał, to będzie nam mega miło, gdy zostawisz komentarz. A jeśli uważasz, że wpis warto pokazać światu dalej będzie super, gdy go udostępnisz na swoim Facebooku, Twitterze lub Instagramie:)
Ponadto zachęcamy, abyś obserwował nas na naszych kanałach społecznościowych, aby żaden nowy wpis Cię nie ominął:)
Spacer we wnętrzu lodowca - kto o tym nie marzy?
Zobaczyć największy lodowiec w Alpach, to obowiązkowy punkt podczas podróży po Szwajcarii
Szwajcarski hike do kultowego schroniska Aescher oraz turkusowego jeziora Seealpsee
Dwa magiczne turkusowe jeziora ukryte w Alpach Julijskich...
Bajkowy zamek na wyspie, do którego prowadzi most
Dlaczego od lat jesteśmy niezmiennie zauroczeni w Dolomitach? Oto lista powodów!
This website uses cookies.
View Comments
Cudze chwalicie, swego nie znacie. Dość Późno tam dotarłem, a przecież to niedaleko gdańska. A człowiek jeździ po Polsce czy po świecie zobaczyć fajne, nietypwe rzeczy :)
Są jednym z nielicznych systemów jaskiń krasowych w północnej Polsce, co czyni je wyjątkowym miejscem do odwiedzenia w tej części kraju :)